एक लव्ह स्टोरी.... दहा वर्षाची!

एक लव्ह स्टोरी.... दहा वर्षाची!

प्लेटमधून येणाऱ्या वाफेआडून ऑफव्हाईट रंगाच्या सॉसची आणि माझी नजरानजर झाली. उजव्या हातात असलेला काटा चमचा पेने पास्त्यावर विसावला, स्पर्श झाल्या झाल्या पास्त्यामध्ये अलगदपणे घुसला. पास्ता परफेक्टली कुक्ड झाल्याच्या टेस्टमध्ये 'ल प्लसीर' पास झालं होतं. हो, आमच्या प्रभात रोडवर हे नुकतंच उघडलं होतं प्लासिर आणि नव्याचं रॅगिंग करायला आम्ही तिथे हजर. पण साला या महाडिक च्या प्लासिर ने प्रेमात पाडलं राव.

    नजरेत सामावू का हा वेडंपिसं करणारा वास घेत बसू असं मन कन्फ्युज्ड स्टेटमध्ये असताना, "अरे नुसता बघतो काय, आत पाठव त्या पास्त्याला" पोटातला कावळा ओरडला. मी काटा चमचाला मिठी मारून बसलेल्या पेने पास्त्याला ओठांजवळ आणलं. हळूच फुंकर मारली. पास्त्यावर पसरलेला थ्री चीज सॉस गुदगुल्या झाल्यागत हलला. मला हसू आलं. मी पुन्हा फुंकर मारली, माझ्या चेहऱ्यावर हास्य होतं आणि डोळ्याच्या कोपऱ्यातून कुणीतरी आपला वेडेपणा बघतंय असा मला भास झाला. उजव्या हातातला काटा चमचा असाच ओठांसमोर ठेऊन मी डाव्या बाजूला नजर फिरवली. ल प्लासीर च्या काचेबाहेर, उभी असलेली गर्दी होती. प्रभात रोडवर झालेल्या जोरदार पावसामुळे भिजलेली गर्द हिरवी झाडे पाऊस सम्पल्यावरसुद्धा थोडं थोडं पाणी शिंपडत बसलेली. त्यातूनच वाट काढत पुणेकर ल प्लासिरच्या जिन्याकडे येत होते. काचेबाहेर असलेले लोकं आपल्याला आत कधी जायला मिळेल वाट बघत होते तर आतले मात्र फ्रेंच इटालियन चवींबरोबर मनसोक्त हँगआऊट करत होते. मी पुन्हा एकदा मोर्चा माझ्या पास्त्याकडे वळवला पण तरीसुद्धा कोणीतरी बाहेरून आपल्याला बोलावतंय असा भास झाला. एखाद्या सीआयडीसारखी मी मान झपकन डावीकडे वळवली. आणि काचे पलीकडे उभी , मैत्रीच्या घोळक्यात गप्पा मारत मारत उभी असलेली ती मला दिसली. काळ्या रंगाचा स्लिव्हलेस टॉप, ब्लु जीन्स, ओलसर केस, दिल चाहता है मधल्या प्रीती झिंटा स्टाईल कुरळे केस, गोऱ्या हातांवर विसावलेले , कदाचित तिच्या प्रेमात पडलेले पावसाचे थेंब. गोरा चेहरा, गुटगुटीत गाल आणि हिरवे डोळे. मैत्रिणीशी बोलत होती पण नजर काचेपलीकडेच होती तिची. जागा कधी मिळेल या विचारात सुरु झालेली नजर माझ्या पास्त्यावर लाईन मारण्यापर्यंत पोचली होती. मी बघतोय तिच्याकडे हे कळूनसुद्धा तिने माझ्याकडे बघतच राहिली. शेवटी मलाच ऑकवर्ड होऊन मी थोडा उजवीकडे सरकलो, तिच्याकडे पाठ करून. चार पाच घास नॉन स्टॉप खाल्ले. चळलेली जीभ आणि कवलेलं पोट याना थोडं शांत केलं. "थ्री चीज सॉस नी एकदम थ्री डी इफेक्ट केलाय रे माझ्यावर". "हे तर काहीच न्हाई माझ्या जवळ आल्या आल्या हा पास्ता विरघळतोय रे". माझे ओठ आणि जिभेच्या गप्पा सुरु झाल्या होत्या. 

     अर्धी प्लेट रिकामी झाल्यावर मी पुन्हा एकदा काचेपलीकडे बघितलं. तिचं लक्ष नव्हतं. जणू काही प्लेटमधला पास्ता तिला ' पलट' म्हणाला, आणि तिने मैत्रिणींबरोबर सेल्फी काढता काढता अचानक माझ्याकडे बघितलं. मी काटा चमच्यावर असलेला पास्ता तिला दाखवला, हा प्रकार जन्नत आहे जन्नत आहे असं खूणेनीच सांगितलं. डोळे मिटून चमचा साफ केला. तोंडातला घास संपल्यावर तिच्याकडे बघितलं तर ती ओठ डावीकडच्या कोपऱ्यात वेडावाकडा करून मी चिडलीये असं सांगत होती. मी हसलो. आमची नजरानजर मात्र काही थांबत नव्हती. माझ्यासमोर असलेल्या दुसऱ्या प्लेटकडे बघून तिने काहीतरी इशारा केला. मी त्या पास्त्या मध्ये इतका हरवलो होतो कि त्याबरोबर आलेला गार्लिक ब्रेड विसरलोच होतो. माझ्या चेहऱ्यावर चे भाव बघून तिने डोक्याला हात लावला. मी सूरी घेऊन तो ब्रेड कापू लागलो. डोळ्याच्या कोपऱ्यातून नजर तिच्याकडेच होती. तिनी "सूरी कशाला? हातानेच खायचा" अशी खूण... ऑर्डरच केली. मी लगेच माझ्या हातानी तो गार्लिक ब्रेड उचलून त्याचा घास घेतला, बोटाला लागलेलं सॉल्टेड बटर चाटूनपुसून खाल्लं. जसं काही तिनेच स्वैपाक केलाय अशा कुतूहलाने तिने मला कसा आहे ब्रेड विचारलं. मी एक बोट उंच धरून एक नंबर आहे तिला सांगितलं. टेबलावरचे, काचेअलीकडचे, पलीकडचे काय म्हणतील असले फालतू विचार मला येत नव्हते. ल प्लासीर ची चव, वास आणि तिची नजर ह्यात मी खुश होतो. 

इतक्यात तिच्या ग्रुपचा नंबर लागला. त्या सगळ्या आत आल्या आणि त्यांना माझ्यापासून लांबचं टेबल मिळालं.

त्या टेबल कडे त्या सगळ्या जाऊ लागल्या, तिने पुन्हा एकदा माझ्याकडे वळून बघितलं. आणि काय चमत्कार "उपरवाले ने इशारा किया" माझ्या शेजारचं टेबल रिकामं झालं. मी तिला शेजारच्या टेबलाकडे बोट दाखवून छुपं इन्व्हाईट दिलं. तिने तिच्या मैत्रिणींना पटवून माझं इन्व्हाईट एक्सेप्ट केलं. ती माझ्या शेजारच्या टेबलवर माझ्या अपोझिट साईडला येऊन बसली. आमच्यात अचानकपणे dumb charades चा खेळ सुरु झाला.

 तू काय खातोय?

 थ्री चीज पास्ता..

पण मला वेगळं ट्राय करायचंय पण सुचत नाहीये.

पेस्ट स्पगेटी घे

नको , खूप कार्ब्स असतात, मी जाड होईन.  

मग ग्रिल्ड चिकन?

हे सगळं खाणाखुणांमधूनच आम्ही डिस्कस करत होतो. मी सांगितलेला प्रत्येक चॉईस तिला आवडत होता पण केवळ मला छळण्यासाठी ती नाक मुरडून नको म्हणत होती. स्वतःचेच गाल पकडुन जाड होते दाखवत होती. आणि हे सगळं बघताना, माझ्या चेहऱ्यावरचं स्माईल मला चिकटू बसलं होतं.

फायनली तिने ग्रिल्ड चिकन ऑर्डर केलं. ते मनापासून खाताना, तिला ते आवडलंय हे माझ्या लक्षात आलं. आपला चॉईस तिला आवडला ह्यातच मीच खूप खुश झालो.

पोरीने सगळं चिकन एकदम तब्येतीत खाल्लं. आमच्या टेबलवर असलेले रंगीत मक्रून्स बघून त्यांनी पण तीच ऑर्डर केली. समोर ठेवलेल्या स्ट्रॉबेरी, ब्लूबेरी, मँगो,कॉफी अशा अनेक फ्लेवरच्या मक्रून्समधून तिने कॉफी वालं उचललं. माझ्या हातात स्ट्रॉबेरी होतं. मी माझ्या हातातलं मक्रून् नी तिला चिअर्स केलं. असं नाही, तू पण कॉफी फ्लेवरच घेऊन चिअर्स कर. तिने हट्ट केला. मी माझ्यासमोर बसलेल्या मित्राच्या हातातून त्याचा कॉफी मक्रून् माझ्या स्ट्रॉबेरी ने रिप्लेस केला. ती खुद्कन हसली. मला चिअर्स केलं. मक्रून्स संपेपर्यंत आमच्यात कुणीही काही बोललं नाहीं. एवढं परफेक्ट गोड आणि वेगवेगळे फ्लेवर्स फक्त रंगात न राहता, चवीमध्ये सुद्धा वेगळेपण असणारे मक्रून्स हे अनकंट्रोलबल होते. मी ते खातच राहिलो. थोड्या वेळानी मान वर केल्यावर बघितलं तर ती गायब झाली होती. यांचं सगळं टेबल रिकामं होतं. च्यायला गेली कि काय. मी सैरभैर झालो. शांतपणे नजर टाकली तर कोपऱ्यातल्या भिंतीवर ल प्लसीर नी बोर्ड ठेवला होता. आपल्याला वाटेल ते लोकं त्यांचा मेसेज तिथे लिहित होते. काळ्या टॉपमधली ती, तिथेच होती. स्टिकी नोटवर काहीतरी लिहून चिकटवत होती. 

मला हायसं वाटलं. पहिली भेट अजून स्पेशल करण्यासाठी मी तिच्यासाठी चॉकलेट केक ऑर्डर करायला गेलो. केकवर 'हॅलो, अननोन, उद्या ओळख करायला ५pm ला इथेच भेटायचं'? असा मेसेज लिहिला. आणि खुश होऊन केक हातात घेऊन त्या बोर्ड कडे निघालो.

आणि बघतो तर... ती पुन्हा गायब.

रेस्टॉरंट मध्ये ती कुठच दिसली नाही पळत पळत जाऊन प्रभात रोडवर नजर घातली. ती गायबच. च्यायला हे काय, नाव पण नाही कळलं. 

नर्व्हस होऊन माझ्या टेबलवर आलो. उदास होऊन बसलो होतो. कशाला केक घेण्यात वेळ वाया घालवला असं म्हणत रागानेच हातातल्या केककडे लक्ष गेलं. पण तोसुद्धा तिच्याचसारखा होता. देखणा. माझी चिडचिड  फटक्यात शांत झाली. जाऊ दे आपण तरी खाऊ असं म्हणत मी केकचं कव्हर काढलं. सूरी मागण्यासाठी म्हणून मी उभा राहिलो आणि माझी नजर समोरच्या बोर्डवर गेली. पिवळ्यारंगाच्या स्टिकी नोट्स मध्ये एक गुलाबी नोट मला बोलवत होती.

"grilled chicken was winner, कॉफी मक्रून्स were टू गुड... अँड थ्री चीज पास्ता अँड स्ट्राबेरी मक्रून्स मेड मी स्माईल. यु गाईज अरे स्प्रेडींग लव्ह. लॉन्ग लिव्ह ल प्लसीर... "

@candidpriya 

मी वल्र्ड कप जिंकल्यागत उडी मारली. दुसऱ्या क्षणाला हातात इंस्टाग्राममध्ये candidpriya ला सर्च केलं आणि चॉकलेट केक चा विथ मेसेज फोटो तिला पाठवला.

काही क्षणातच तो 'मेसेज सीन' झाला. आणि मग पंधरा एक मिनिटांनी रिप्लाय आला.  Busy at 5pm.... See you at 8  Coffee macroons at LP.

प्लसीर आणि प्रिया या दोन्ही गुलाबी गोष्टींना भेटून आज दहा वर्ष झाली.

And Priya Was right. Plaisir spreads love! Happy Birthday LP and Sidhartha Mahadik. many many more to come 

-स्वागत पाटणकर.

काळजी करू नका, घ्या!

"तुमचं कसं होतंय सांगू का? आपले डायलॉग झाले की काम संपलं! हे असं नसतं...सीनमधले बाकीचे काय बोलत आहेत ते ऐकत राहणं आणि रिअक्शन देणं तेव्हढंच महत्वाचं आहे..."

आफळे काका आमच्या नाटकाची रंगीत तालीम बघायला आले होते. तेव्हा त्यांनी मला हक्काने हे सांगितलं. हे असं न विचारता कुणी काही सजेशन्स दिल्या की नुसतं ओके म्हणून वेळ मारून नेतो मी.  आफळे काकांची गोष्ट वेगळी. त्यांनी काही सांगितलं आणि आपण मी सिरियसली ऐकलं नाही असं होऊच शकत नाही.

खरंतर ओळख जेमतेम दोन वर्षांची. डेन्वरमधल्या मैत्रिणीचे ते वडील. तिच्याकडे दोन वर्षांपूर्वी आले राहायला तेव्हा पहिल्यांदा भेटले. सहा फूटच्या आसपास उंची, पांढऱ्या केसांचा टापटीप भांग पाडलेला, टीशर्ट, जॅकेट आणि ट्रॅक पॅन्ट, अतिशय बोलका चेहरा.  त्यांच्या पहिल्या इम्प्रेशनवरून हा इसम नक्कीच बँक मॅनेजर किंवा प्राध्यापकवगैरे असावा वाटलं. होतेच ते बँक मॅनेजर! 

     "प्रवास कसा झाला हे आपल्या हातात असतं .. खायचं प्यायचं आणि झोपायचं... विमान बदलायचं, पुन्हा खायचं प्यायचं आणि झोपायचं... हिच्यासाठी व्हील चेअर सांगितली, मी मात्र चालत गेलो. चाललो नाही तर पुढच्या विमानात झोप कशी लागणार" पहिल्याच भेटीत मी विचारलेल्या एका टिपिकल प्रश्नाला त्यांनी हे उत्तर दिलं , स्वतःच जोरात हसले आणि तिसऱ्याला वाक्याला विनोद करायचा हे पुलंनी सांगितलेलं त्यांनी काटेकोर पाळलं. हा माणूस टिपिकल मॅनेजर आहेच पण त्यापेक्षा पुणेकर आहे हे माझ्यातल्या चाणाक्ष पुणेकरानी चटकन ओळखलं. 

         जनरली भारतातून अमेरिकेत आलेले हे सगळे 'पालक लोकं' दोन प्रकारची असतात. एकतर अति उत्साह असतो, अमेरिका बघायची, फिरायची , इकडच्या प्रत्येक गोष्टीचं कौतुक करायची खूप हौस असते किंवा काही जणं एकदमच बुजल्यासारखे वागतात. ते होमसिक झालेले असतात. "अमेरिकेत सगळं आहे पण माणसं नाहीत!" असं म्हणत महिन्याभरात प्रचंड वैतागलेले असतात.  पण आफळे काका म्हणजे या दोन्ही गोष्टींचा कमालीचा संगम. एकदम बॅलन्सड. अमेरीकासाठी उत्साहपण आणि पुण्यातल्या गोष्टींमध्ये, ग्रुप्समध्ये  इन्व्हॉल्वमेंटपण. कॉस्टको सारख्या दुकानापासून पासून ऑलिव्ह गार्डन सारखं रेस्टोरंट एन्जॉय करून ते सहा महिने थांबून पुण्याला गेले. 

      पण लांब गेले तरी कॉन्टॅक्ट कधीच तोडला नाही. आणि कॉन्टॅक्टमधे राहणं म्हणजे रोज उठून गुड मॉर्निंग मेसेज पाठवणं नसतं. आयपीएलमध्ये मॅच भारी झाली, राजकारणात काही तरी इंटरेस्टिंग घडलं किंवा पुण्यात नवीन नाटकाचा शुभारंभाचा प्रयोग झाला हे अशा गोष्टीनवरून ते व्हाट्सअँपचर्चा करणार! माझ्याकडून मेसेज उशिरा गेला तरी ते थांबायचे नाहीत. मुळात माणसं जोडणं आणि जोडलेली माणसं टिकवणं ह्यात ते एक्स्पर्ट. त्यामुळे एखाद्याने रिप्लाय केला नाही म्हणून यांचा इगो नात्यामधे यायचा नाही. त्यांची ही नवीन ओळख मला ते पुण्याला गेल्यावर झाली. 

पण त्यांची खरी ओळख ते वर्षभराने पुन्हा डेन्वरला आले तेव्हा झाली.          

ते पुन्हा डेन्वरला यायचं कारण आणि वेळ ह्यात काहीच पॉझिटिव्ह नव्हतं.  प्रेमानी पाहिलेली क्युट स्वप्न तुटली होती, सगळं उदास होतं , मनात निराशा होती आणि इकडची डिप्रेसिंग थंडी सुरु झाली होती. त्यात ते इकडे आले. त्यांच्याबद्दल काळजीच वाटत होती. पण वकार युनूसच्या योर्करवर जडेजाने सिक्स मारावी तशी काकांनी सिच्युएशन हॅण्डल केली. जेटलॅग, वेदरमधला कमालीचा बदल ह्या सगळ्याला सामोरं जाताना त्यांनी दाखवलेली ऍडजस्टमेन्ट एखाद्या एमच्यारख्या यंग लोकांना लाजवेल अशी होती. आणि हे सगळं करताना, लेकीची काळजी घेताना चेहऱ्यावर कधीच दुःख दिसलं नाही. दिसलं ते फक्त एक निर्मळ हास्य. समोरच्याला उत्साही करणारं. 

थंडी, घरची सिच्युएशन या सगळ्यात ते सेट होतायेत तेवढ्यात हे करोना प्रकरण सुरु झालं.पुण्याला जायच्या निघणार आणि लोकडाऊनमुळे त्यांचं विमान कॅन्सल झालं. सगळीच अनसर्टन्टी वाढली. त्यांच्या बॅगज पॅक होत्या. पण सगळं प्लॅन फिस्कटला. त्यांचा पुण्याला गेलेला जावई पुण्यात अडकला होता आणि हे अमेरिकेत. लोकडाऊनमुळे डिप्रेशन वाढलं होतं. आमच्यासारखे सुद्धा कधी हे सगळं संपेल अशी वाट बघत होतो. नुसती काळजी करत होतो. आणि त्याउलट हा आफळेकाकांचा हा ६५ वर्षाचा तरुण आम्हाला धीर देत होता. ६ महिन्यांचा त्यांचा स्टे दहा एक महिने वाढला तरी डगमगले नाहीत. चॅलेंजेसला हसऱ्या चेहऱ्याने सामोरे जात होते.  इकडे बसून तिकडच्या गोष्टींची काळजी करायची नाही. इन फॅक्ट "काळजी करू नका, घ्या " हे ते आम्हाला सतत सांगत होते. त्या लोकडाऊनच्या काळात म्हणजे मार्च पासून जून पर्यंत अमेरिका आणि भारत दोन्हीकडची सिच्युएशन गंडली होती. आम्हाला आमच्या घरच्यांची काळजी वाटत होती. सगळं निगेटिव्ह वातावरण झालं होतं. अशा वेळेस माणसं प्रत्यक्ष भेटणं हे एक सुखकारक गोष्ट झाली होती. आणि त्यात आफळेकाकांसारखा माणूस भेटून तो पॉझिटिव्ह एनर्जी देणारा एकमेव सोर्स बनला होता. अजिबात अतिशयोक्ती नाही पण केवळ ते इकडे होते म्हणून आम्ही आमच्या आईबाबांना कमी मिस केलं. आमच्या छोट्या कान्हाला आबांशी खेळायचं म्हणजे काय असतं हे समजलं.  कान्हाशी खेळताना ते लहान व्हायचे!

       माझ्याशी बोलताना फडणवीस, कोहली पासून ते प्रशांत दामले पर्यंत सगळे विषय काढायचे. प्रवीण तरडे त्यांचा विशेष लाडका.  प्रवीणने तेव्हा असं नाटक बसवलं, तो तेव्हा असं बोलला, मुळशी पॅटर्न करताना अमुक तमुक झालं. ते भरभरून बोलायचे. नाटकाचा कुठलाही किस्सा सांगताना त्यांचा आल्रेडी हसरा असणारा चेहरा अजून फुलून जायचा. आणि हे सगळं त्यांच्या तोंडून ऐकताना कोविड,लोकडाऊन, विमान कॅन्सल हे सगळे पॅनिक आणणारे विषय कुठच्या कुठं पळून जायचे. एकांकिका बसवताना आफळेकाकांना आलेले अनुभव ऐकताना मला भरत नाट्य च्या बाहेर बसून मित्रांबरोबर चहा पितोय असंच वाटायचं.

     फायनली ते पुण्याला गेले. तिकडे गेल्यावर सुद्धा मास्कवगैरे सगळं लावून सहकारनगरमधून अप्पा बळवंत चौकात जाऊन माझं पुस्तक आणलं. त्यांचा हा उत्साह वाखाणण्यासारखा होता. पुस्तक वाचून नुसतंच कौतुक नाही केलं पण चार चांगल्या गोष्टी सजेस्ट केल्या. पुढच्या वेळेस हे लक्षात ठेव असं हक्कानी सांगितलं. शिवाय ज्यांना ज्यांना माझं पुस्तक आवडेल अशा लोकांना ते गिफ्ट दिलं. ते माझे  मित्र झाले होते. पण त्यांच्याबद्दल असलेला आदर दुप्पट तिप्पट झाला होता. आता त्याचा मेसेज यायची मी वाट बघायचो नाही. कधी कधी मीसुद्धा स्वतःहून मेसेज करायचो. माणसं जोडली पाहिजेत आणि  जोडलेली नाती टिकवली पाहिजेत हे त्यांनी उदाहरण देऊन शिकवलं होतं.  

        सगळं छान सुरु होतं, त्यांचं अमेरिकेतलं 'क्युट पिंक' स्वप्न पूर्ण व्हायला आलं होतं...पण...अचानक... 

 ते गेले. 

हे किती वाईट, निर्दयी घडलं याबद्दल खूप रडून, वाईट वाटून राग येऊन बोलता येईल, लिहिता येईल. पण आफळेकाकांनाच ते आवडणार नाही. हॉस्पिटल बेडवर बसूनसुद्धा जो माणूस "कालची मॅच किती भारी झाली, बघितलास का" असा मेसेज करतो त्या माणसाला दुसऱ्याच्या डोळ्यात पाणी कधीच आवडणार नाही.

     खरंतर, काका नाहीत ह्यावर अजूनही विश्वास बसत नाही. आजही त्यांच्या मुलीच्या घरी गेल्यावर वाटतं ते त्या  जिन्यात कान्हाशी खेळत आहेत. पायरीवरून पडलेल्या कान्हाला ६५ वर्षाचा तरुण कॅच करत आहेत.  

त्यांच्या उत्साहाच्या दहा टक्के उत्साह आपल्यात असावा हे असं आता मला वाटतंय. २०२० नी बरंच काही शिकवलं. पण २०२०मध्ये आफळे काकांच्या सहवासात खरं शिकायला मिळालं. ते फॉलो करू शकलो तर तीच त्यांना खरी श्रद्धांजली ठरेल. 

"काहीही घडलं तरी चेहऱ्यावर हास्य आणि मनात पॉझिटिव्हिटी ठेवा. आणि काळजी करू नका...घ्या!"   

       

   

फॅशन आणि मुलं???

फॅशन आणि मुलं???

 "अजिबात जमलेलं नाहीये हे डिझाईन.. अजिबातच...कुर्ता असा असतो का???" मी पूर्णपणे जोशात येऊन म्हणालो.

"काही हरकत नाही, ज्यांनी तो कुर्ता घातलाय त्यांना तो आवडलाय... शिवाय प्रत्येक गोष्ट प्रत्येकाला आवडतेच असं अजिबात नाही..... आणि सर्वात महत्वाचं म्हणजे मिळणाऱ्या चांगल्या-वाईट रिऍक्शनचा आम्ही आमच्या कामावर परिणाम होऊ देत नाही ...मनापासून काम करत राहतो" तिनी एक संयमी आणि सर्वबाजूनी सडेतोड उत्तर मला दिलं.

        ती म्हणजे तेजस्विनी पंडित! तेजाज्ञा नी म्हणजेच तेजस्विनी पंडित आणि अभिज्ञा भावे ह्यानी डिझाईन केलेला कुर्ता इंस्टा वर पहिला आणि सरळ आपलं मत ठोकून दिलं. कसं असत ना, ह्या सोशल मीडियावर आपल्याला काय वाटतंय, आपल्याला काय कळतंय, समोरच्यानं किती कष्ट घेतलेत वगैरे कुठल्याही गोष्टींचा विचार न करता सरळ आपलं अज्ञानातलं मत ठोकून देणं म्हणजे धैर्य असं अनेकांना वाटत असतं. आपलं पण परवा तसंच झालं. कुणी मला विचारलं नव्हतं खरंतर पण आपल्याला सगळ्यातलं सगळं कळतं हा भ्रम होता. तेजस्विनीच्या त्या एका उत्तरानी सणकून जमिनीवर आणलं.

        तिच्या त्या एका उत्तरात, मला समहाऊ त्या दोघींचे फॅशन डिझाईन नावाच्या गोष्टीमागचे स्पष्ट विचार आणि कष्ट दिसले.  कुठेतरी त्यांचा क्लीअर फोकस जाणवला. खरंतर दोघी प्रसिद्ध अभिनेत्री पण त्यांचा हा छंद - ही पॅशन त्यांनी सुरु ठेवली ह्याचं कौतुक वाटलंच आणि त्याच बरोबर आता त्या मुलांच्या डिझाईनमध्ये काहीतरी इनोव्हेटिव्ह करू पाहतायेत ह्याबद्दल लै भारी वाटलं.

      परवाच तेजाज्ञानी लॉन्च केलेले डिझाइन्स ..मेन्स कलेक्शन्स... उमेश कामत -अभिजीत खांडकेकर सारखे लोकप्रिय अभिनेत्याना घेऊन केलेलं फोटोशूट बघितलं...आणि 'बदलत्या जगाचा' अचूक अंदाज एकदम वेळेत लक्षात घेऊन तेजाज्ञानी आल्रेडी त्यावर काम सुरु केल्याची जाणीव झाली. नवीन काहीतरी ट्राय करणं, ट्रेंड फॉलो करणं किंवा ट्रेंड सेट करणं हे सगळंच आता मुलांनासुद्धा हवं असतं आणि त्यामुळेच तेजाज्ञाची इनोव्हेटिव्ह स्टेप आपल्या मराठी फॅशनमध्ये फार महत्वाची ठरणारे ह्याबद्दल आपल्याला एकदम खात्री पटलेली आहे.
         शाहरुखनी चेकस शर्ट घातले की आपण ते घालणार किंवा मोहब्बतेमध्ये स्वेटर खांद्यावर टाकला तसा आपणपण टाकणार ... ह्यापलीकडे आपल्याला फॅशनमधलं काही फारसं कळत नाही. त्यामुळे तेजाज्ञा विषयी जास्त टेक्निकली आपल्याला बोलता येणार नाही पण पैठणी हा प्रकार फक्त बायकांसाठी आहे ह्या विचारापलीकडे जाऊन त्यांनी मुलांसाठी काही अतिशय कडक कुर्ते डिझाइन केलेले आहेत ...ज्यात बॉर्डर आणि खिसा हे दोन्ही पैठणीचं आहे. त्यांच्या ह्या अशा वेगळ्या प्रयत्नांमुळेच आपल्याला त्यांचं लै कौतुक वाटलं.  शिवाय अजून एक बेश्ट गोष्ट म्हणजे 'वेल-बिल्ड' लोकांसाठी त्यांचे डिझाइन्स आहेतच पण त्याच बरोबर आमच्यासारखी 'पोटाची गर्भश्रीमंती' लाभलेल्या लोकांसाठीसुद्धा तेजाज्ञा वेगळं डिझाइन्स घेऊन येतात आणि सगळ्यात महत्वाचं म्हणजे हे सगळे वेगवेगळे ट्राय करताना हे सगळं सिम्पल कसेल दिसेल ह्याची काळजी त्या घेतात. फक्त रॅम्पवर चालतानाच घालता येतील असे ते कपडे नव्हेत.

तुम्ही हे फोटोच बघा ना मग कळेलच तुम्हाला.... आय एम शुअर हे बघून तुम्ही पण एखादी ऑर्डर द्याल त्यांना!

तेजाज्ञा- https://instagram.com/tejadnya?igshid=q0c0ny2ujfn1

    रोज एक तीच मळकी जीन्स आणि टीशर्ट, इंटरव्ह्यूला फॉर्मल शर्ट पॅन्ट आणि लग्नात अनेक महागाचा शेरवानी (जो नंतर आयुष्यभर पडून राहतो) साधारण ह्या पलीकडे मुलांची फॅशनबाबतीतली नजर जात नसे .. 'आमच्या काळी'वगैरे लिहिणार होतो, पण जरा उगाचच म्हातारं झाल्याचा फील आला असता. तेंव्हासारखी "फॅशन आणि मुलं??" असं विचारणारी आत्ताची जनरेशन नाही. फक्त मुलगी 'हो' म्हणेपर्यंतच छान दिसायचं असं आजच्या पिढीचं नाही..... आणि मुलांच्या अशा पिढीला जे हवं ते देणारी अशी ही तेजाज्ञाची दृष्टी अजून अजून ब्रॉड होत जावो... ह्याच त्यांना शुभेच्छा!


जाता जाता----
क्रिकेट, सिनेमा आणि खाणं ह्या पलीकडे जाऊन लिहायचा विचारदेखील करू न शकणाऱ्या आमच्यासारख्या दगड माणसाला देखील फॅशन बद्दल लिहायला भाग पाडलं... इथंच तेजाज्ञा टीम जिंकलेली आहे 😊

 - स्वागत पाटणकर

अंकुश चौधरी - आपला ट्रेस लेचेस!

      अंकुश चौधरी - आपला ट्रेस लेचेस!

    3-4 महिन्यांपूर्वी मेक्सिकन रेस्टोरंटमध्ये बसून ट्रेस लेचेस नावाचा केक खात होतो... तीन प्रकारच्या दुधातून बनवलेला ,एकदम साधी रेसिपी असलेला पण तरी एकदम रीच आणि चविष्ट असा हा केक... आमची ढेरी आणि मन तृप्त झालं होतं... तेवढ्यात फोन वाजला... पलीकडून आमचे मित्र अमित फाळके बोलत होते...सोनी मराठीसाठी एक लेख लिहिलेला त्यांना खूप आवडला म्हणून फोन आला होता..
बोलणं झाल्यावर त्यांनी "स्वागत, एका मित्राला बोलायचंय तुझ्याशी...." अस म्हणून फोन कोणाला तरी दिला....30 एक सेकंद शांतता होती...मी फोन कट करणार तेवढ्यात "स्वागत, तुम्ही खूप छान लिहिलं आहे... आवडलं" हे कौतुक करणारं वाक्य अतिशय सॉफ्ट आवाजात माझ्या कानांवर पडलं...कौतुक होतंय म्हणून नाही... पण तो आवाज ऐकून आपण मेजर खुश झालो... तो आवाज फार पूर्वीपासून मनात घर करून बसला होता खूप ओळखीचा होता, लाडका होता....अतिशय एकसाईट झालो होतो... पलीकडून अंकुश चौधरी बोलत होता! तो सॉफ्ट आवाज खूप आठवणी जाग्या करून गेला.
    20-25 वर्षापूर्वी, आमच्या मोठ्या बंधूंबरोबर ऑल द बेस्ट बघायला गेलो होतो... गंधर्वसमोर एका हॉटेलबाहेर मी त्याची वाट बघत होतो.. शेजारीच एका कट्ट्यावर 3-4 पोरं लै कल्ला करत बसलेले... खूप गप्पा आणि जोरजोरात हसणं सुरू होतं त्यांचं... दुसऱ्याच्या गप्पा ऐकायची आम्हाला नेहमीच सवय... मी पण त्यांच्याजवळ जाऊन ते ऐकायला लागलो.. गप्पांमधला कंटेंट कळत नव्हता पण पोरांच्या बोलण्याची हसण्याचीवगैरे स्टाईल ऐकून लै हसू येत होत.. तेवढ्यात भाऊ आला ...अतिशय घाईत घाईत म्हणाला चल लवकर ... नाटकाची वेळ झालीये... मी त्या गप्पा अर्धवट सोडून निघालो... तेवढ्यात त्या ग्रुपमधला एक उंच, गोरा हँडसम मुलानी त्याच्या अतिशय सॉफ्ट आवाजात आम्हाला किती वाजलेत विचारलं....त्याला वेळ सांगून आम्ही निघालो....का कोणास ठाऊक, पण पुढे गेल्यावर मी पुन्हा वळून त्या कट्ट्यावर बघीतलं... ती पोरं सुद्धा गायब झाली होती... माझ्या आयुष्यातली ती 10 मिनिट मला खूप हसवल्याबद्दल त्यांचे मनातल्या मनात आभार मानून नाटकाला बसलो... पडदा वर गेला...आंधळ्यानी एन्ट्री घेतली.... 2 एक मिनिटं विश्वासच बसला नाही... तो बाहेर कट्ट्यावर बसून टाईमपास करणारा, वेळ विचारणारा मला स्टेजवर दिसत होता... हळू हळू ते तिघेही स्टेजवर दिसले... आपण संजय नार्वेकर, भरत जाधव आणि अंकुश बरोबर अतिशय फुकटात 10 मिनिट हँग आऊट केलाय हे मला समजलं...त्या 10 मिनिटात त्यांनी जेवढं मला हसवलं होतं त्याच्या कैकपटीने मी आणि सगळे प्रेक्षक पुढचे 2 तास हसत होतो खिदळत होतो...  हे तिघे फुल्ल आवडून गेले होते... विशेषतः अंकुश...कारण तो आपल्याशी बोलला होता!
    त्यानंतर आपण अंकुशवर नेहमीच लक्ष ठेवून असायचो..या माणसाचा करिश्मा गेल्या 20-25 वर्षापासून वाढतच चाललाय.. फार पूर्वीपासूनच मराठी पोरी याच्या प्रेमात आहेत...आमच्या अनेक मैत्रिणी त्याच्या वेड्यासारख्या फॅन होत्या...आम्ही अगदीच हे लाईव्ह बघितल होतं.
    पुण्याच्या कमिन्स कॉलेजमधल्या बेधुंद मनाची लहरचं शूटिंग बघायच्या निमित्तानं  वर्षभर कॉलेज बंक करणाऱ्या पोरी कॉलेजमध्ये दिसू लागल्या त्या केवळ अंकुशमुळे...इतकंच काय तर अंकुशचा एक अतिशय वेगळा रोल आणि लूक असलेल्या गोपाळा रे गोपाळा नाटकात तो त्याच्या ओरिजिनल हिरो लूकमध्ये अक्षरशः 30 सेकंदासाठी येतो, पण त्या 30 सेकंदात त्याच्यातल्या हिरोनी टिळक स्मरकमधल्या अनेक काकवा, मावश्या, मुली, तरुणी या सगळ्यांना घायाळ करून गेला...
आम्हीसुद्धा त्याच्या अभिनयाचे फॅन होत चाललेलो....त्याच्याबद्दल लिहून आलेलं वाचायचो..त्यातूनच केदार, भरत आणि अंकुशच्या मैत्रीबद्दल वाचलं होतं.. इंडस्ट्रीमध्ये असंही काही असत हे ऐकून कडक वाटलं होत... तू तू मी मी सारख नाटक असेल किंवा हसा च क ट फु , बेधुंद मनाची लहर सारखी टीव्ही सिरीयल... अंकुश सगळीकडे दिसत होता.. थोडे दिवसांनी सावरखेड वगैरे सारख्या सिनेमातसुद्धा तो दिसायला लागला होता...पण सोलो हिट म्हणतात ते तसं काही अंकुशच्या नावावर नव्हतं.. एकीकडे भरत सही रे सही मधून आणि संजय नार्वेकर अग बाई अरेच्चा मधून आता सुपरस्टार झाले होते... दोन्हीं केदार शिंदेच्याच कलाकृती... ते त्यांची मैत्री वगैरे सगळं झूठ आहे, केदारला अंकुशची काही पडली नाहीये असं आमच्या अनमच्युअर्ड मनाला वाटायचं...(सही रे सही च्या अनाऊंसमेंट मध्ये विशेष आभार - अंकुश चौधरी हे ऐकून मात्र खूप भारी वाटलं होतं, हां आहे आहे त्यांच्यात अजूनही मैत्री आहे अशी खात्री आमच्या लहान मनानी करून घेतली)
     पण काहीही असो, अंकुशचं नाव कधी एकट्याने घेतलं जायचं नाही... नेहमीच भरत , संजय, केदार किंवा  श्रेयस तळपदे त्याच्या जोडीला असायचेस... नाही हो, आपल्याला काही ह्या लोकांशी दुष्मनी नाही.. ते सगळे आवडतातच आपल्याला पण अंकुश थोडा जास्त आवडतो इतकाच काय तो फरक...कधी एकदा तो एकट्याच्या नावावर नाटक सिनेमा हिट करतो असं आम्हाला वाटत होतं ....मधे बरीच वर्ष गेली पण आमच्या मनासारखं घडतच नव्हतं आणि कदाचित त्याच्या मनासारखं देखील!  अनेक दिवस गेले, वर्षे गेली आणि मग दुनियादारी आला.... अंकुश नेहमीसारखा कलाकारांच्या गर्दीत होता पण या वेळेस एकदम स्पेशल होता...दुनियादारी वाचताना समोर उभा राहिलेला दिग्या एकदम परफेक्ट स्क्रीन वर आला होता तो अंकुशच्या रुपात... नंतर पुन्हा एकदा मल्टीस्टारर क्लासमेट्स गाजवला...  वेगळी इनिंग सुरू झाली होती अंकुशची आणि त्याचबरोबर आमच्यासारख्या फॅन्सची...  20 एक वर्ष साहेबांना फॉलो केल्यावर मनापासून आनंद आणि अभिमान वाटला तो मात्र 'दगडी चाळ', 'ती सध्या काय करते' आणि 'डबल सीट' च्या सक्सेस नंतर... चित्रपट गाजले आणि यावेळेस फक्त त्याचं नाव होतं... आमच्या अँकी चे सोलो हिट...आम्हाला हवे हवेसे असे!

    या सगळ्या आठवणीत तो केक आता संपला होता. यावेळेस चा ट्रेस लेचेस केक खूप वेगळा आणि जास्त गोड लागला होता..... " लिहीत राहा, स्वागत" असं म्हणून अंकुशनी फोन ठेवला...एवढा मोठा माणूस एवढा डाऊन टू अर्थ! आयुष्यातला एक बाप विकेंड होता तो माझ्यासाठी... अमितला लै वेळा धन्यवाद त्याबद्दल...
    हा अंकुश सुद्धा मला नाटक, सिनेमा आणि सिरियल्समध्ये मुरलेल्या ट्रेस लेचेस केक सारखाच वाटतो... सिम्पल, लाडका आणि अतिशय गोड! वाढत्या वयाबरोबर तरुण होणाऱ्या अंकुशला लै वेळा हॅपी बर्थ डे...
येत्या वर्षात आता प्लिज एक नाटक कर रे दादा.... बाकी काही नाही पण '.... आणि अंकुश चौधरी' हे ऐकायची आमची हौस लवकर पूर्ण व्हाव्ही हाच एक स्वार्थ आहे :)

हॅपी बर्थडे, अंकुश!

- स्वागत पाटणकर
    

आनंदी गोपाळ!

     आनंदी गोपाळ!

      तीन चार महिन्यांपूर्वी एका मोठ्या नेत्यानी पुणेरी पगडी घालायला नकार दिला त्यावरून वाद सुरु झाला होता... अक्षरशः वाद 'निर्माण' करण्यात आला होता.. त्यांचे समर्थक असो वा विरोधक ...सगळेच एक युध्य असल्यासारखं बोलायला लागले होते... खरं तर एक सामान्य नागरिक म्हणून या सगळ्याची लाज वाटू लागली होती... शिवाजी महाराज,गांधी,सावरकर,फुले या सगळ्या थोर लोकांना आपल्या राजकारण्यांनी 'वाटून' घेतलं आहेच पण आता त्यांनी पुढची पायरी गाठली होती... या थोर लोकांच्या 'टोप्या' सुद्धा आता विभागायला निघाले होते.  पुणेरी पगडी या जातीची ... अमुक एका पक्षाची , फुल्यांची अमुक जातीची  तर गांधी टोपी अमुक एका पक्षाची ..दुसऱ्या कोणाचा त्यावर अधिकार नाही हे असं काहीतरी बिंबवायला सुरुवात  झाली होती... सोशल मीडियावर सगळे पेटले होते.... टोप्यांवरून पोष्टी पडायला सुरुवात झाली होती. राजकारण हा आपला विषय नाही पण हे सगळं दूषित वातावरण बघून मन खिन्न झालं होतं ...

        पण..... सिनियर नेते, त्यांचे विरोधक आणि समर्थक अशा निरर्थक गोष्टीत .... टोप्यांच्या या राजकारणात बिझी असताना अचानक एक  'हॅट्स ऑफ' करायला लावणारी एक गोष्ट सोशल मीडियावर दिसली... गोष्ट तशी विचित्र पण अतिशय कौतुकास्पद ..प्रत्येक भारतीयाला आणि प्रत्येक मुलीला अभिमान वाटावा अशी गोष्ट... एक मराठी मुलगी... नाव अनुजा..  अमेरिकेत ग्रॅज्युएशन पूर्ण करते आणि कोनवकेशन म्हणजेच तिच्या विद्यापीठात होणाऱ्या पदवीदान समारंभाला ती जाते .... तेव्हा ती एकटी नसते... जणू काही महिला  सशक्तीकरणाचा इतिहासच तिच्या सोबतीला असतो... कॅलिफोर्नियाच्या विद्यापीठात ही मुलगी आपल्या पदवीचा स्वीकार करते ती टिकली , नथ घालून.... ती केवळ यावरच थांबत नाही ...तर ग्रॅज्युएशन हॅट वर ती तिच्या मनातल्या भावना लोकांसमोर मांडते... त्या हॅटवर मोठ्या अक्षरात लिहिलेलं असतं "Thank You Mahatma Phule, Savitribai Phule & Dr Anandi Joshi.... people who fought for woman empowerment"... १०० वर्षांपूर्वी असलेल्या प्रॉब्लेम आणि त्यावर सोल्युशन शोधणाऱ्या या थोर माणसांचे आठवण ठेवते... त्यांना पुन्हा एकदा जगासमोर आणते. या थोर माणसांचा ..त्यांनी केलेल्या कामाचा विसर पडलेल्या लोकांसमोर एक आदर्श उदाहरण ठेवते. आई-बापाचे उपकार देखील विसरणाऱ्या या फास्ट जगात ही मुलगी  १०० वर्षांपूर्वीची कृतज्ञता व्यक्त करते... सक्षम भारतीय स्त्रीची खूण असणारी टिकली आणि नथ ती सातासमुद्रापार पोचवते.

       या मुलीचं करावं तेवढं कौतुक कमीच आहे ... तिची ही कृती बघून, अत्यंत खुश होऊन मी तिच्याबद्दल माझ्या मित्र.....  कलिग्सना सांगत होतो तेव्हा त्यांच्याकडून "वा कौतुक आहे तिचं" अशा जनरलाइझ्ड रिऍक्शन मला ऐकू येत होत्या.. काहीसं विचित्र वाटलं... क्षणभर वाटलं या अनुजाबद्दल फक्त मलाच (विनाकारण ) खूप कौतुक आहे तेवढं  बाकीच्यांना फारसं विशेष वाटलं नाहीये.... काहीसा नाराज चेहरा घेऊनच मीं चाललो होतो तेवढ्यात एकीच्या लॅपटॉप स्क्रीनवर "डॉक्टर आनंदी" बद्दल गुगल सर्च रिझल्ट्स दिसले... जेवढं कौतुक अनुजाबद्दल वाटलं तेवढंच वाईट मला ती स्क्रीन बघून वाटलं ... ती कृतज्ञता वगैरे सोडा बाजूला .. इथं लोकांना डॉक्टर आनंदीबाईंबद्दल गुगलला विचारवं लागतंय ..हेच किती लाजिरवाणं आहे.. पुढे जायच्या स्पर्धेत आपण इतिहास इतक्या सहजपणे विसरून जावा??  किती त्रासदायक होतं ते ..आनंदीबाईंना गुगल करणारी ती मैत्रीण त्यांचं कार्य आता पूर्ण मन लावून वाचत होती.. त्यांचे कष्ट,त्यांची जिद्द आता हिला समजायला लागले होते... ते वाचून तिचे डोळे चमकायला लागले होते   त्या वेळेला वाटून गेलं हे असंच खरं तर आजच्या पिढीला, नवीन पिढीला आनंदीबाई कळायला हव्यात , समजायला हव्यात... आजकालची तरुणाई, पुढची पिढी ह्या सगळ्यांना पूर्वीची लोकं, त्यांनी पाहिलेली कठीण परिस्थिती आणि त्यातून त्यांना असणारी शिक्षणाची ओढ, ते मिळवण्याची जिद्द हे सगळं समजणं खूप महत्वाचं आहे ...  पण हे कसं ?? कसं पुन्हा जगासमोर आणणार हा प्रश्न सारखा पडत होता पण त्याच उत्तर काही सापडत नव्हतं...
       गेल्या काही दिवसात खेळाडू, रंगकर्मी किंवा साहित्यिक ह्यावरचे बायोपिक येऊन गेले, प्रेक्षकांनी देखील सर्व सिनेमे डोक्यावर घेतले ... एकदम ट्यूब पेटली... असाच एखादा सिनेमा डॉ आनंदी बाईंवर निघाला तर??? पण कोण काढणार... मराठी सिनेमात अशी रिस्क घेणार तरी कोण? ..असं वाटलं.. इंडस्ट्रीमधल्या काही मित्रांसमोर हा विषय काढला ... तेव्हा मला " समीर विद्वांस " एवढंच उत्तर मिळालं... तेव्हा काही समजलं नाही. पण परवा समीरनी त्याच्या नवीन सिनेमाची अनाउन्समेंट केली.... "आनंदी गोपाळ".... लै भारी वाटलं बघून लै...मनापासून आनंद झाला.  डबल सीट असो वा नवा गडी नवा राज्य ..त्याची नायिका नेहमीच वेगळी असते, काहीतरी मेसेज देणारी असते...सक्षम असते... त्यामुळे 'आनंदी गोपाळ'बद्दल जास्तच उत्सुकता लागलीये. पूर्वी हिंदी सिरीयल येऊन गेलीये या विषयावर , पण आता मराठी सिनेमा काढण्याचं धाडस केल्याबद्दल झी आणि मंगेश कुलकर्णीचे लै धन्यवाद.
       

       समीरच्या प्रेमाखातर "आनंदी-गोपाळ" प्रमोट करण्यासाठी बऱ्याच नायिकांनी नथ घालून सोशल मीडियावर पोस्ट टाकल्या होत्या. पण त्यावर "काय टप्पा दिसतीयेस तू" , "नथ डाव्या नाकपुडीत घालतात एवढं पण कळत नाही का" वगैरे कमेंट्स पब्लिककडून केल्या गेल्या ...  ते मनात टोचलं ....  नथ आणि आनंदीबाईंचा मूळ उद्देश बाजूलाच राहिला कि काय असं वाटलं.

त्यामुळेच अनुजासारखं आदर्श उदाहरण सर्वांच्या ठेवून समीर आणि झी ला 'आनंदी-गोपाळ'साठी शुभेच्छा देण्यासाठी हा सगळा खटाटोप. टोप्या घालणाऱ्या राजकारण्यांपासून ते पाहिलीत शिकणारा चिंटूला देखील हा सिनेमा काहीतरी शिकवून जाईल हे नक्की.
     १५ फेब्रुवारी म्हणजेच परीक्षेच्या १-२ महिने आधी 'आनंदी-गोपाळ' रिलीज होतोय... मुलांना नक्क्की दाखवा...

         काय सांगा, 'शिक्षण-परीक्षा' ह्या सगळ्याकडे बघायचा त्यांचा दृष्टिकोन बदललेला असेल!

- स्वागत पाटणकर 

  

           

डेट विथ ' डेट विथ सई'

डेट विथ ' डेट विथ सई' 

       नार्कोज बघून झालं, मिर्झापूर जस्ट संपवलं होतं... विकेंड आला होता , ऍज युज्वल "काय करायचा वीकेंडला"  प्रश्न पडला होता. एफ बी - इंस्टवर टाईमपास सुरु होता. सई ताम्हणकरच्या लाखो फालोअर्समध्ये आम्ही देखील त्यातले एक.... "वेब सिरीज - डेट विथ सई इज नाऊ अव्हेलेबल" असं काहीतरी लिहिलेल्या तिच्या इन्स्टा स्टोऱ्या सारख्या समोर येत होत्या. आधी वाटलं टॉक शो वगैरे आहे... आजकाल वेब सिरीज ते फॅड झालंय ना कि सेलिब्रिटीजना इंटरव्ह्यूला  बोलवायचं, त्यांची मजा घ्यायची आणि मग लोकांचे व्युज मिळवायचे. 'डेट विथ सई' असंच काहीतरी असं वाटलं .. थोडी माहिती काढल्यावर त्यात सई बरोबर अजून दोन इंटरेस्टींग नावं वाचली ... ज्ञानेश झोटिंग आणि विनोद लवेकर... झोटिंगच्या राक्षसबद्दल लै लै ऐकलं होतं आणि प्रोड्युसर विनोद लवेकर म्हणजे आपले फेव्हरेट... ज्या काही मराठी डेली सोप्स आवडीने बघितल्या आहेत त्या सगळ्यातला कॉमन फॅक्टर म्हणजे विनोद लवेकर...

              ठरलं तर मग ... शनिवार रात्र होती... हातात वाईनचा ग्लास घेतला ... सई , विनोद आणि ज्ञानेश ह्या तीन नावांवर विश्वास ठेवून  लावला कि "डेट विथ सई" वेब सिरींजचा पहिला एपिसोड. पहिल्याच सीनमध्ये मॅडम एकदम वेगळ्याच अवतारात एंट्री घेऊन आपल्यासमोर हजर होत्या.. सुपरवूमन इश्टाईल.. आपण प्रेक्षक एखादी गोष्ट लगेच जज करायला जातो. माझंसुद्धा तो सीन बघून तसंच झालं... श्या हे ग्राफिक्स कसले खोटे आहेत, फसली आहे सिरीयल वगैरे कमेंट्स पास झाल्या.. पण दोनच मिनिटात तो एकच्युली "शूटिंगचा शॉट" आहे हे कळलं. ह्या इंट्रोडक्टरी सीन नंतर मात्र अजिबात वेळ न दडवता दिग्दर्शक मालिकेच्या कथेत घुसला हे आपल्याला अतिशय आवडलं. एखाद्याकडे जेवायला जावं , त्याच्या घरात घुसल्या घुसल्या चिकन रस्स्याचा वास यावा आणि आपण किचनकडे ओढले जावं असं काही आपलं "डेट विथ सई" बघताना होतं. पहिल्या एपिसोडच्या १०व्य मिनिटात आपल्यालापुढे नक्की काय प्रकारचं वाढून ठेवलंय याचा अंदाज येतो. आपलंसुद्धा एक्सझॅक्ट तसंच झालं. एका मागून एक असे सगळेच्या सगळे एपिसोड एका फाईटीत संपवले आणि लास्ट एपिसोडनंतर 'च्यायला ,संपली सुद्धा..श्या" अशी रिअक्शन बाहेर पडली. 'डेट विथ सई'च हेच मोठं यश आहे असं आपल्याला वाटतं.
   अतिशय फास्ट अशी मांडणी , परफेक्ट ठिकाणी आलेले ट्विस्ट्स , शून्य ताणलेली आणि अतिशय महत्वाचं म्हणजे पूर्णपणे नवीन गोष्ट घेऊन ज्ञानेश आपल्यासमोर येतो. ही गोष्ट खरंच इतकी वेगळी आहे कि आपण फक्त "हे असं घडू शकतं ??" आणि "हे असंही घडू शकतं " हे एवढंच आपण पूर्ण सिरीयल भर बोलत राहतो. ज्ञानेश आणि असिस्टण्ट डिरेक्टर आशिष बेंडेची कमाल आहे. त्या आशिषला अनेक म्हणजे अनेक वर्षांपूर्वी एक होता अल्लादिन एकांकिकामध्ये बघितलं होतं...इतक्या भारी भारी सिनेमा-सिरियल्स मध्ये असिस्टंट डिरेक्टरचा अनुभव घेऊन आता  आशिष साहेबांचा अल्लादिन नक्कीच दिवा उघडणार आणि त्याची स्वतःची एखादी कलाकृती नक्की घेऊन येणार.... फुल्ल गॅरंटी आहे आपल्याला.
       ही सिरीयल फास्ट आहे आणि तोच वेग ती कायम राहतो याचं कारण म्हणजे कथेतील पात्र... मेन कॅरेक्टर्स फक्त दोन. त्यातली एक म्हणजे अर्थातच सई ताम्हणकर .... ही मुलगी सगळं करत असते सगळं.. सिनेमा करते, वर्क आउट करते, बारीक होते, टीव्हीवर जज म्हणून जाते आणि आता वेब सिरीज... ती सुद्धा अशा वेगळ्या विषयावरची. .  स्क्रीनवरची सई आणि प्रत्यक्षातली सई दोघीही धाडसी , चॅलेंजेस ऍक्सेप्ट करणारी..  बऱ्याच सीन्समध्ये फक्त रिअक्शन देऊन व्यक्त होते... डायलॉग्सची तिला गरजच नसते. आपल्याला असं नक्की वाटतंय  कि सई नी हा डिफरंट रोल नक्कीच एन्जॉय केला असणार...सईच अजून कौतुक वाटायचं कारण म्हणजे बऱ्याच सीन्समध्ये समोरच्या काहीशा नवख्या कलाकाराला तिच्यापेक्षा जास्त भाव खायला जागा आहे पण तरी सुद्धा ती तिच्या 'सेलेब्रिटी' इगो तिच्या कामापासून दूर ठेवते...
      आता जरा बोलूया त्या नवख्या कलाकाराबद्दल..रोहित कोकाटे.... अरररे मित्रा कोण आहेस तू? कुठं होतास इतके दिवस...? खरंतर केवढा अवघड रोल होता ..थोडं इकडे तिकडे झालं तर एकदम फिल्मी किंवा एकदम बालिश देखील वाटू शकला असता... मार्जिन ऑफ एरर अगदीच कमी पाहिजे अशी ही भूमिका ...आणि ती तेवढ्याच ताकदीने रोहित आपल्यासमोर उभी करतो... त्याच्यामुळे डेट मधली गम्मत,रोमांच आणि सस्पेन्स वाढतच रहातो .. लड़का लै आगे जायेगा... त्याला बघितल्यावर शाहरुखचा लाडका झीशान अयुब ची आठवण येते आणि त्याचं गावरान मराठी बोलण्याची स्टाईल एकदम नागराज सारखी वाटली राव... लै झकास...
         हे सर्व कमी का तर त्यात आपले लाडके अमेय, गिरीजा ओक, पूजा ठोंबरे गेस्ट म्हणून येतात ... त्यांना असं बघायला भारी वाटतं .. पूजा त्या ५-१० मिनिटाच्या सीनमध्येसुद्धा अतिशय क्युट दिसते राव 😍! ज्ञानेश, आशिष बेंडे, रोहित सारख्या नवीन लोकांना अशी संधी दिल्या बद्दल विनोद लवेकर, त्यांची प्रोडक्शन टीम आणि सर्वात महत्वाचे 'झी५' चे लै लै धन्यवाद ... हे सगळं टीम वर्क इतकं परफेक्ट जमून आलंय कि आम्ही आमची वाईन बाजूलाच ठेवून डेट विथ सई मध्ये गुंतून गेलो.... जणू काही आमचीच एक डेट सुरु झाली . 
       तसं बघायला गेलं तर थ्रिलर नावाची गोष्ट आपल्या मराठीत फारच कमी , त्यात वेब वर अगदीच पहिला प्रयोग. नाही म्हणायला ह्यात सुद्धा त्रुटी आहेत... कलायमॅक्सला एका सीनमध्ये पाऊस असतो आणि दुसऱ्या सीनमध्ये गायब होतो, सईच्या पकडलेल्या नोकराला इतक्या दिवसांनी बरोबर शेवटीच खिशातला लायटर सापडतो ...ह्या अशा काही गोष्टी टाळता आल्या असत्या. बट नेव्हर माईंड ... आता एक काम करा प्रवीण प्रभाकरच खरा रघु असतो, किंवा रघु मेलेलाच नसतो हे असं काहीही करा पण सेकंड सीझन लवकर आणा... . .
.
.
कारण आम्ही वाट बघतोय... 

- स्वागत पाटणकर. 

हॅपी बर्थडे, बंटी

हॅपी बर्थडे, बंटी! 

            फॅन मुव्हीमधला छोटा शाहरुख म्हणतो "ये कनेक्शन भी ना कमाल की चीज है .... बस हो गया तो हो गया!"..... जरा शांतपणे विचार केला तर समजतं हे किती खरं वाक्य आहे. अगदी आपल्या रोजच्या आयुष्यात आपण अनुभवलेलं असं वाक्य. शाळेतला एखादा मित्र ..खूप जवळचा असा ...अनेक वर्षांनी भेटतो पण तरीसुद्धा असं वाटतच नाही कि हा इतक्या दिवसांनी भेटतोय. जुनं कनेक्शन असतं ते ... एकदम खोलवर रुजलेलं असं. तर कधीही न भेटलेली व्यक्ती ऑनलाईन चॅटमुळे ओळखीची होते आणि ते नातं जन्मोजन्मीचं असल्यासारखं वाटायला लागतं. एवढं लांब कशाला जायचं आपलं रोजचंच उदाहरण घ्या .. अजिबात रन्स करत नसलेल्या अजिंक्य रहाणेच अपयश सलत असतं आणि तेवढ्यात तो एखादी मॅच विनिंग इनिंग खेळून जातो आणि जणू काही आपल्या आयुष्यातले सगळे प्रॉब्लेम संपलेत अशा आवेशात आपण पोचतो... एकदम रिलॅक्स होतो.... कनेक्शनच असतं ते... एकदम विलक्षण!
         मराठी रंगभूमी आणि मराठी रसिक प्रेक्षक ह्यांचं कनेक्शन असंच काहीसं ..घट्ट एकदम! परवा आपल्या प्रिया बापटनी "गुड न्यूज"चा फोटो टाकला. रसिक प्रेक्षक खुश झाले... बाकीच्यांबद्दल कशाला बोला.... आम्ही आमच्या घरात बसून, समोर फेसबुकवर ती पोस्ट बघून एकदम एकसाईट झालो... आपल्याच घरी बाळ यावं अशा आनंदात ओरडलो ... काय सांगू, ह्या प्रिया-उमेश बद्दल वाटणारं प्रेमचं एवढं जास्त आहे कि अशी नॅचरल रिऍक्शन येणारच.  खरं तर पडद्यावरच्या अशा आमच्या मैत्रिणींची लग्न झाली कि त्यांच्या पतिदेवांबद्दल आम्ही जन्मभर राग ठेवतो मनात. एकदम अबोला ठेवतो त्यांच्याशी. अगदी माधुरीच्या श्रीराम नेन्यांना सुद्धा आम्ही सोडलं नाहीये ह्यातून. पण जेव्हा प्रियाचं लग्न उमेशबरोबर ठरल्याची बातमी आमच्या कानावर आली , काय चमत्कार झाला नाही माहित पण पहिली रिअक्शन होती "आयला एकदम परफेक्ट जोडी आहे ही... प्रिया-उमेश... वाह" ....हे असं कधी घडलं नव्हतं.
              थोडा ऍनालिसिस केल्यावर लक्षात आलं आमच्यावर जेवढी जादू प्रियाची होती तेवढाच उमेशसुद्धा आमच्या गुडबुक्स मध्ये होता. मला आठवतंय १४-१५ वर्षांपूर्वी , जेव्हा घरात आम्ही शहाण्या मुलासारखे वागायचो.... रात्रीचं जेवण घरच्यांबरोबर एकत्र बसून असायचं... मजा असायची...जेवण मस्त असायचं फक्त जेवता जेवता आईच्या डेली सोप्स बघायला लागायच्या. भावनांचा मारा व्हायचा. अशातच एक मुलगा लक्ष वेधून घेत होता. आभाळमाया आईची फेव्हरेट सिरीयल.... ती कंपलसरी बघता बघता आणि त्यातला बंटी आपला फेव्हरेट बनला. एकदम बिनधास्त असा बंटी आणि तेवढाच बिनधास्त उमेश. विनय आपटे सारख्या दिग्गज कलाकारांसमोर एकदम कॉन्फिडन्ट वावर असायचा उमेशचा. पुण्यात राहून फक्त पुरुषोत्तममध्ये दिसलेले लोकंच भारी अभिनेते बनतात अशी आमची अंधश्रद्धा होती ...त्यावर ह्या बंटीनी पूर्णपणे फुली मारली होती. बंटी आपल्याला पटून गेला होता ...आवडून गेला होता. पुढेमागे तो वादळवाट, गोजिरवाण्या घरात मध्ये दिसला.. असंभवमुळे अजून मोठा झाला. एका लग्नाची दुसरी-तिसरी गोष्ट त्याच्यामुळे लोकं बघायला लागली . प्रत्येक मराठी फॅमिलीमध्ये तो लाडका झाला. नवा गडी नवं राज्यामध्ये राज्यभर धुमाकूळ घातला. सिरीयल , नाटकाबरोबर तो सिनेमासुद्धा करत होता.

               पण काही केल्या आमच्या मनातून बंटी उतरत नव्हता.  सारखं सारखं वाटायचं..... किंवा अजूनही वाटतं ह्या मुलामध्ये प्रचंड कॅलिबर आहे पण त्या ताकदीची भूमिका त्याला अजून मिळालीच नाहीये. छोट्या छोट्या सीन्समध्ये सुद्धा त्याची क्षमता आपल्या दिसते. उदाहरणच द्यायचं म्हणलं तर नवा गडीमध्ये पार्टीहून आल्यावर त्याचा तो सीन... अभिनयाचा उच्चांक तो गाठतो.  ह्यावर्षी त्याला 'ये रे ये रे पैसा' साठी विनोदी अभिनेताच अवॉर्डसुद्धा मिळालं.. पण तरी सुद्धा मला असं वाटत राहतं 'बंटी जे करू शकतो ते उमेशला अजून करायला मिळालंच नाहीये". चुकीचं असेल कदाचित, फॅन म्हणून स्वार्थ देखील असेल... .
पण उमेशला अजून अजून भारी चॅलेंजिंग भूमिका करायला मिळाव्यात असंच सारखं वाटत राहतं. शेवटी हे कनेक्शनच असं आहे कि त्याच यश आपल्याला सुखावणारं असतं.
     आभाळमायामधला बंटी असाच आठवत असतानाच प्रिया पुन्हा फेसबुकवर पोस्ट टाकते... ती गुड न्यूज म्हणजे त्यांचं येणारं नवीन नाटकं आहे ... त्यांनीच प्रोड्युस केलेलं नवीन नाटक "दादा,एक गुड न्यूज आहे". टू बी फ्रॅंक आमच्यातला "प्रिया-उमेश फॅन" निराश होतो... "काय यार गंडवला आम्हाला" अशी एक फर्स्ट रिअक्शन बाहेर येते... पण त्याचबरोबर आमच्यात लपलेला रसिक प्रेक्षक खुश होतो... तिकडे कसे अमीर -शारुख प्रोड्युसर बनून नवीन सिनेमे बनवत असतात.. इंडस्ट्रीला फायदाच होतो घ्या गोष्टीचा. अगदी तसंच प्रिया-उमेश सारखे लीड ऍक्टर्स जर नाटकाची निर्मिती करणार असतील तर ती मराठी रंगभूमीसाठी खूपच चांगली गोष्ट आहे.
निर्माते प्रिया - उमेशला लै लै शुभेच्छा ....रंगभूमीवर नवनवीन प्रयोग तुम्ही सादर करालच पण आमचा बर्थडे बॉय - बंटीला अजून अजून चॅलेंजिंग भूमिका करायला मिळो ह्याच  उमेशला वाढदिवसाच्या  शुभेच्छा  .... असो जास्त लोड नको आता .... मनसोक्त सुरमई फ्राय खाऊन एन्जॉय बर्थडे!


-स्वागत पाटणकर
       
बाय द वे दादा, एक गुड न्यूज द्यायचीये :) काही वर्षांपूर्वी तुझे फोटो बघून अनेक मराठी पोरं फिटनेससाठी मोटिव्हेट झाली होती... त्यात आम्हीसुद्धा एक होतो. अगदीच सिक्स पॅकवगैरे बनवू नाही शकलो ... पण फॅमिली पॅक नक्कीच कमी झाला आहे :)